Trotseren

Trots zijn op wie je bent is nog best een uitdaging. In vol ornaat gaan staan voor jouw echte ik. Er zijn maar weinig mensen die dat kunnen. Onderschat niet wat jouw mening, zo uitgesproken over een ander doet met iemand. In een land wat staat voor vrijheid van meningsuiting is dit lastig te nuanceren. Het zit nou eenmaal in de mens om kritiek te geven, te vertellen wat goed en vooral slecht is. Deze kritieken kunnen je trots afbreken, trots, een pseudoniem voor blij zijn met wie jij bent en dat luid en duidelijk met de wereld delen. Ik ben een echte voorstander van trots zijn. En wat zonde dat er mensen zijn die daar aan twijfelen. Ik vind dit land gek, tegenstrijdig strijden we om wie normaalst, nuchterst en burgerlijkst door het leven kan gaan, “die meid, zo lekker gewoon gebleven”! Daar tegenover staan we met duizenden langs de grachten een parade aan glitters, veren en leren tanga’s toe te juichen. Want dat moet kunnen in Nederland. Een land waarin we gebruik maken van vrijheid, vrijheid om elkaar afgunstig in de ogen aan te kijken, een ander vertellen hoe te leven, waarbij ik me geschonden voel als er op 1 dag tientallen respectloze Marokkanen mij hun smerigheid  aanbieden,  Ali B de nieuwe koning en koningin toe rapt en ik hem sympathiek vind. Het merendeel van onze Henk’s en Ingrid’s niet begrijpen waarom alle Homo’s zo nodig in bootjes achter elkaar aan moeten varen, want ze zijn toch al lang geaccepteerd hier?

Ik vind het heerlijk om die bootjes te zien varen, terwijl de zon met zijn warme schijn mijn gezicht aait, een mierenhoop aan roze om me heen, sta ik op een wankelende stoel met twee gillende meiden (lees: homofielen) naast me waarmee ik de dag doorbreng. Dromerig sta ik te observeren, naar al die matrozen die voorbij komen, dragqueens, in my face! Confronterend met hun borst vooruit, er valt niet om heen te draaien. Keiharde beats raken mijn oren. Word dit georganiseerd om een statement maken? Hier, zal je het krijgen, de homogemeenschap smeren we in je gezicht! Nee. Dat kennen we al. Het is een sfeerdag. Een dag waarbij Amsterdam laat zien hoe wij feesten. Zonder maatschappelijk belang. Het is een dag waarbij iedereen in volle trots laat zien, wie ze zijn. Dat heeft niets met homo’s of lesbiennes te maken. Ik sta op een podium, in die straat. Een mierenhoop aan mensen die niet in hokjes geplaatst willen worden, ik heb overzicht en zie mensen indruk maken. De zon aait schemerig, nog steeds rond mijn gezicht en ik geniet, mijn voeten raken het podium net niet, ik zweef in mijn hoofd. Ik word hier door al deze mensen, gewaardeerd, op prijs gesteld en zelfs geprezen! Waarvoor ik in mijn eigen stad word gestraft. Ik mag hier zijn. Ik mag hier zijn wat ik wil zijn. In volle glorie laat ik zien wie ik van binnen ben. Ik geef mijn wilde hart weer, alle anderen doen het zelfde, ik vind hun harten mooi, en hun lijven, getatoeëerde armen, flirtende blikken, alles. Ik zie jullie. Dat heeft niks met een leren tanga of een boa of een glitter matrozenpakje te maken, of… Misschien indirect wel. Het zijn versiersels voor de harten, mooie linten om onze ziel in te pakken in dit prachtige, verende cadeau papier. Ik zie hun harten, net zoals zij de mijne zien. De vrijheid wordt gevonden, in ieder voor zich. Dit is geen overdreven statement naar de rest van het land of de wereld. Dit is ultieme vrijheid. Jullie waren mooi, ik heb genoten met ons, van ons en voor ons, wij hebben mij geïnspireerd.

Wat kunnen jullie toch mooi trots zijn, met de borst en veren en glitters vooruit vooraan op de boot. Van jullie heb ik dat met volle trots geleerd, trotseren, dat kan niet iedereen, trotseren, wees er trots op!