Suiker Shit

Suiker shit

Ik als zelfverklaarde health goeroe weet als geen ander wat voor invloed ons dagelijkse voeding heeft op ons lichaam en geest.

Normaal gesproken eet ik regelmatig, geen geraffineerde suikers of bewerkt voedsel. De Mac Donalds loop ik zonder enige moeite en met opgeheven hoofd voorbij. Chips, wit brood, taart zal je nooit vinden in mijn winkelwagentje.

Maar als ex-suikerverslaafde val ik elk jaar terug in mijn oude patroon. Dat heeft 1 oorzaak.

Het is een boontje, een boontje ooit ontdekt in Afrika. Een drug dat ligt in de schrappen van de AH, de Aldi, Super de Boer. Bewerkt met hazelnoten, marsepein, kokos, karamel of andere lekkernijen. Dit boontje is mijn ergste vijand. Zodra mijn smaak pappillen de rijke, intense, volle geilheid van de verwerking van dit boontje proeven ben ik binnen 1 miezerige seconde weer terug, verander ik in de junk die ik ooit was.

Als ik zou zeggen ik ben alcohol verslaafd, of ik steek mijn neus regelmatig onder met witte poeder zou ieder geshockeerd zijn. Maar ook deze verslaving kan ernstige gevolgen hebben op een mensenleven. Met geen mogelijkheid kan ik de Cote Dor, Nutella, Milka, Verkade of andere leveranciers van deze drug ontwijken. Ik zál en ik móet. Deze dwangneurose neemt mijn lichaam en geest over zodra mijn tong ook maar even in contact is geweest met deze smeltende en zoete substantie. Ik geniet intens… niks anders kan lekkerder voelen dan dat ene gevoel, alsof mijn lichaam siddert en vol genot tot uitbarsting komt. Totdat ik naar het folie kijk waar het in verwikkeld zat, en dat nu doods en leeg voor me ligt. 5 minuten heeft het geduurd om deze volledig leeg te maken. Misschien liggen er wel meer folies. De aftershock is walgelijk. Het besef wat ik minuten daarvoor niet meer had, mijn geest die mijn lichaam verliet door het intense genot keert weer langzaam terug. Een golf aan schuldgevoel voedt mijn lichaam, dringt door tot diep in mijn buik.. die nu uitpuilt en de realiteit feitelijk weergeeft. Dit is mijn cocaïene, mijn Jack Daniels. Af en toe een zwak momentje kan natuurlijk. Maar zodra ik de teugels wat laat vieren, gaan de remmen los en lijken mijn curves zich eerder richting obese te transformeren. Ondanks dat ik mezelf bijna elke dag van kant maak in de sportschool, waarbij ik mijn mede sporters laat schrikken door mijn motivatie, liegt de weegschaal of mijn broekmaat er niet om. Het gaat RAZENDSNEL. Ieder lichaam heeft een geschiedenis, een geheugen, zo ook de mijne.

Doordat ik een x aantal jaren geleden heel slecht heb gezorgd voor mezelf, uitgehongerd of juist alles vreten en drinken wat eigenlijk verboden moet worden kan ik me eigenlijk nooit laten gaan. Niet een weekend, niet een dag, niet een maaltijd. Die realiteit is hard. Want ik ben Bourgondisch opgevoed. Ook menig mens om me heen, vrienden/familie/kennissen zeggen me vaak ach joh, van 1 keertje ga je echt niet dood, neem nou maar en geniet lekker van die brownie. Wat zij niet beseffen is dat ik dan mijn lijf, waar ik graag goed voor wil zorgen en zolang mogelijk van wil genieten naar de klote help. (Mijn vader overleed aan kanker door ongezond leven op 48 jarige leeftijd) Waarom? Omdat die brownie voor mij cocaïne is. Dan ben ik hooked. En loop ik de volgende dag echt de Starbucks niet voorbij om een frappucino en een espresso brownie naar binnen te schrokken. Als dat eenmaal gebeurd kom ik extreem snel aan. Lees: 12 kg in 2 maanden is niks. Hoe kan dat? Omdat mijn lichaam deze calloriën herkent, de vetcellen die ooit ik gecreeërd heb en wellicht door hard te sporten extreem klein heb gekregen ontpoppen zich als heuse popcorn op mijn heupen, bovenbenen etc. Als dat eenmaal aan de gang is komt de mentale battle. Schaamte. 5 kg aankomen door een leuke vakantie met cocktails op het strand is nog te bedekken. Maar 12kg door een aantal keer toegegeven te hebben aan mijn verslaving is niet te verbergen. Wat zullen de mensen wel niet denken? De sportschool ontlopen, uit schaamte. Vooral omdat ik juist iemand ben die wéét hoe het wel moet en daar altijd het hoogste woord in heb. mijn facebook staat volgeschreven aan sport en gym motiverende quotes. Of foto’s van worteltjes met hummus. Dan kan ik mezelf toch niet zo vertonen? Deze gedachtes komen bij me naar boven alsof een oude, goede en tevens extreem slechte vriend me die hallo komt zeggen. Mijn eetstoornis broeit weer in mijn hersenpan, hij is snode plannen aan het bekokstoven. Het gevolg? Extreem lijnen. Tegen al mijn intuïtie en mijn intelligentie in laat ik mezelf overhalen door deze stem om toch zo min mogelijk te gaan eten. Want die kg’s MOET ik kwijt. Die kg’s die me onwaardig laten voelen, alsof ik niet goed genoeg ben voor mezelf of voor de mensen om me heen. Die kg’s moeten weg omdat ik anders geen auditie kan doen, of op date kan met mijn hem die ik zo verschrikkelijk leuk vind. Leugens natuurlijk. Maar deze leugens vertel ik mezelf elke dag zodra ik dus toch een hapje van die brownie neem op die verjaardag van mijn nichtje. En tja, je wilt toch niet overkomen als iemand die zich aanstelt.

Dat is wat chocolade met mij doet. Het neemt mijn leven over. Ga door duistere en diepe dalen heen met exteme schaamte. Ik wilde in deze blog eerlijk zijn. Eerlijk zijn over mijn verslaving…. Ja ik was genezen… of hersteld moet ik zeggen. En ja ik weet als geen ander hoe ik moet trainen in de sportschool. Want ondanks dat je nu niet kan zien wat voor spieren ik gekweekt heb de afgelopen jaren in de gym, ben ik ongelooflijk sterk. Deadliften, squaten met zware gewichten is mij niet vreemd. Mijn uithoudingsvermogen is top. 10km hardlopen? Daar draai ik mijn hand niet voor om. Maar de suikers van de chocola laten me walgelijk voelen, energieloos en zelfs ziek.

Letterlijk ziek. Terwijl ik dit type, ben ik de afgelopen dagen bedolven door hormonen. En heb ik ondanks mijn heerlijk gezonde mealprep de verleiding niet kunnen weerstaan. Ik kon geen nee te zeggen tegen de cacao. 4 dagen heb ik gesnaaid, genoten en gehaat. Nu bij dag 4 voel ik me ziek en ongelooflijk moe. Ik heb mijn lichaam de laatste jaren zo erg onder de loep genomen dat ik precies weet wat er gebeurd. Ik ben het langzaam aan het vergiftigen.

Een leven zonder suiker (zoals ik een paar maanden geleden deed) voelde heerlijk. Met de dag voelde ik me sterker worden en vrolijker. Tijd nu dus weer om af te kicken.

Jammer dat er geen rehab bestaat voor deze aandoening.

Ook nu voor (denk ik) de 4^e keer in mijn leven zal ik de strijd weer aangaan om mijn vetpercentage te laten dalen. Ja, ik ben ijdel dus uiterlijk speelt zeker een rol. Maar de keuzes die ik de laatste tijd heb gemaakt, door op eiwitshakes te leven (waardoor ik daarna eetbuien kreeg) ontloop ik. Mijn expertise in fit zijn, fit voelen en gezond eten gaat ver, dus zal naar mijn eigen advies moeten luisteren.

Ik ben een mens, ik ben verre van perfect, ik maak selfies met filters, ik ben een ex-verslaafde die soms terug valt, met een eetstoornis op de loer, ik ben soms te zwak om nee te zeggen en te gevoelig om me niks aan te trekken van de mening van een ander. Maar ik kan ook krachtig zijn, andere en mezelf goed motiveren, en tot het gaatje van het gaatje gaan als ik eenmaal ga.

Omdat ik niet bepaald onopvallend ben, hebben mensen altijd wel iets te zeggen, kan positief zijn of negatief. De afgelopen jaren heb ik geleerd om daar mee om te gaan. Op het podium, in een auditie omarm ik mijn opvallende verschijning. En ben ik trots op mijn eigenheid. Maar in mijn dagelijkse bestaan vind ik het niet altijd even prettig. Op de dagen dat ik terug gevallen ben in mijn junkie bestaan, wil ik het liefst onzichtbaar door het leven gaan. Zie ik liever geen nekken verrekken om mij nog even na te kijken. Ben ik het liefst een kleine, blonde en bescheiden verschijning die opgaat in de menigte. Heerlijk lijkt me dat! Want diep van binnen, achter mijn wilde donkere haren, stoere “I dont giv a FUCK” attitude en grote bek gaat af en toe een klein onzeker meisje schuil die bang is voor de grote boze enge wereld met onbeschamende en harteloze vooroordelen, die als luid gekreet en geschreeuw me soms letterlijk om de oren slaan.

Één van mijn wilde dromen is, om uiteindelijk een boegbeeld te zijn voor andere vrouwen die zich wellicht kunnen vinden in mijn verhaal. Ik wil graag Personal Coach worden. Ik zeg “Coach” omdat ik “Trainer” niet vind voldoen. Met liefde en compassie zou ik jou willen drillen in de sportschool. Wil ik fit en gezond voor je staan. Ik zou je willen coachen in je voeding, je motiveren wanneer je de dekens te lekker vind liggen, je willen troosten als je het gat dat je van binnen voelt wilt opvullen met wellicht die bon bon Block. Ik wil het beste uit jou halen, je laten geloven dat je ALLES kan doen waar je van droomt. Het belangrijkste is dat je jezelf leert kennen, wat zijn je angsten, waar liggen je dromen en je passies, wat zijn de knelpunten waar je tegen aan loopt. Veel personal trainers bieden zichzelf voor een uur tarief van honderd euro aan om jouw billen op die van een kardashian te laten lijken. Maar daar houdt het niet bij op. Wat gebeurd er zodra je de sleutel in het gat steekt als je thuis komt, wat gebeurd er als je geliefde of een familielid je teleur stelt. Wat gebeurd er in jouw hoofd als je in de spiegel kijkt. Ik kom je zonodig persoonlijk ophalen, ik ga niet weg tot je wel je bed uit durft. Ik zal 24/7 beschikbaar zijn als je even moet “horen” waar je het ook al weer voor deed. Dit zijn grote beloftes. Ik zal je laten zweten, je drillen en je resultaten laten behalen. Maar de focus ligt op je leven, zodat als je over 80 jaar terug kijkt, je kan zeggen… toen ging de knop om en heb ik zelf de keuze gemaakt om gelukkig te zijn.