"Nee... maar bedankt voor je komst"

Ooit op zeer jonge leeftijd, stond ik in het klaslokaal bij juf Annet. Het was op een vroege woensdag ochtend net na half 9 waar zij vertelde over een kleine musical in de Aula. Onze papa’s en mama’s mochten dan komen kijken. Terwijl de zon oranje geel scheen over het basketbal veldje en het schoolplein deed mijn hart een klein sprongetje. Mijn gevoel voor zelfvertrouwen was al sterk ontwikkeld op 6 jarige leeftijd en dat gevoel zorgde ervoor dat ik volmondig kon zeggen dat ik de hoofdrol spelen zou, want dat kon ik nou eenmaal heel goed. Dat werd ook gezien en zodoende stond ik elk nieuw schooljaar de sterretjes van de hemel te spelen. Zonder enige twijfel, of ik dat wel zou kunnen. Op dat moment, daar in die klas maakte ik het besluit, ik word artiest. Er is sindsdien nooit een andere gedachte in mij opgekomen om ooit iets anders te gaan doen. Wel zijn er tientallen mensen geweest die zich geroepen voelde om mij te vertellen dat ik nooit een rol zou kunnen bemachtigen in een musical, te dik ben om te dansen, niet hoog genoeg kan zingen, teveel “poeha” zou hebben om te presenteren op tv. Natuurlijk krijgt iedereen wel eens kritiek, maar ik kan met jullie delen, dat ik als 1.80m grote opvallende dame met haar op de tanden een zeer makkelijk doelwit is voor mensen die graag aan een ander vertellen wat ze niet kunnen.

Door deze fijne kritieken (of leugens zoals ik ze noem), zou je de realiteit soms uit het oog kunnen verliezen. Ik weiger te geloven dat ik als kleine Kirby met de drang om te performen, daar niet voor in de wieg gelegd ben. Mijn ziel voelt leeg als ik niet doe waarvoor ik gekozen heb. Ik heb een tijd geloofd in de kritieken, ik heb een lange tijd leugens voor waarheid aan genomen. Zelfs van mensen waarvan ik dacht dat ze het goed met me voor hadden, die gezegd hebben dat ik geen sterk genoeg talent zou hebben om een rol te kunnen spelen in een musical. Ik ben niet boos op ze. Ik weet waarom, zij hebben die leugens ook aan zichzelf verteld en hebben helaas hun eigen dromen opgegeven, die waarheid hebben ze mij verteld. Ik ben wel boos op mezelf, dat ik daarin ben gaan geloven, dat ik audities heb verprutst omdat hun stemmen in mijn hoofd zijn blijven hangen, en ik mijn zenuwen niet meer de baas kon zijn. Ik ben boos omdat ik stom ja heb geknikt tegen de verkeerde. Nu ben ik 25, heb veel tijd weggegooid aan het geloven in een ander en niet in mezelf.

Vaker dan eens, krijgt een artiest een “nee” te horen, “bedankt voor je komst”. Klote. Met een zwaar hart als lood pak je, je hele boeltje bij elkaar om vervolgens na een lange zenuwslopende dag weer 2 uur terug te reizen met de trein. De wind suist om je oren en laat je rillen terwijl je op het perron je vrienden appt. –Niet door-. –Ik was niet het type- of –De pianist heeft heel mijn auditie verkloot-. Fijn. Wijzen met je vinger, maar ook –Ik ben er nog niet klaar voor-. –Ik moet echt nog werken aan mijn zang-.

Maar waar wringt de schoen nou ECHT? -Ik was gewoon zo onzeker omdat ik denk dat ik niet goed genoeg ben, want ik ben gaan geloven in iedereen die zich geroepen voelde om te zeggen dat het me nooit zou lukken en ik beter dansles kon gaan geven in huttekutteveen-. Maar dames en heren, dat accepteer ik niet meer. Ik begrijp dat ieder mens met frustraties zit, maar waarom deze afreageren op iemand anders? Mijn vraag aan deze mensen is: Waar haal jij het lef vandaan om een ander te vertellen dat ze iets nooit zouden kunnen? Ben jij god of Allah? Is je naam Jezus? Heet je Nostradamus?  Is het niet menselijker om elkaar te laten inzien dat welk leven je ook geleid hebt, wat je dromen ook zijn, je ervoor moet gaan? Dat als je iets heel graag wil, omdat het je passie is en omdat daar je talenten liggen, je erin moet vastbijten en nooit los moet laten, omdat het je gelukkig maakt!? Is het niet een feit, dat elk succesvol wezen hier op aard, die hun dromen hebben nagestreefd en de vruchten ervan plukken juist de mensheid vertellen dat alles mogelijk is? Een Oprah Winfrey, een Nelson Mandela, een Will Smith, een Barack Obama, Donald Trump, Beyonce, om maar een paar te noemen hebben nog nooit gezegd tegen iemand met een eerlijke droom en passie voor die droom, “nou meid.. ik zou het maar opgeven als ik jou was, want je bent denk ik niet goed, slim of mooi genoeg. Accepteer het maar”.

En ja, dan kies ik er nu toch voor om deze mensen.. die hun dromen hebben waar gemaakt te geloven, en niet degene te geloven die eigenlijk geen stap verder zijn dan ik zelf of zelfs hun dromen hebben opgegeven.

Als artiest kies je er ook voor om een vak in te gaan waarbij je honderd keer nee hoort en misschien 1 keer ja. Die honderd keer “nee” maken je aan het twijfelen. Ze geven je een rot gevoel over jezelf en je kunnen. Maar als je de volgende morgen toch opstaat om je weer in te schrijven voor een volgende auditie, dan weet je… Ik zal nooit voor iets anders kiezen. Natuurlijk begrijp ik dat niet iedereen dezelfde mogelijkheden heeft. Maar waarom kunnen een man en zelfs een kind zonder benen toch een hele marathon uit rennen? Of kon een vrouw die doof en blind geboren was, exact horen of er vals of prachtig zuiver gezongen werd? Waardoor zij intens kon genieten van muziek. Bijzondere mensen die zich niet van hun pad hebben laten brengen door de onmogelijkheid van een ander om te kunnen geloven dat ze het wel zouden kunnen.

Het is jouw onmogelijkheid, jouw ongeloof die niet kan inzien dat diegene ooit zijn of haar droom waar maakt. Ondanks mijn eigen onzekere periodes die ik absoluut gekend heb, heb ik er nooit voor gekozen om andermans bubbel kapot te prikken. Ik heb eerlijk waar, altijd de capaciteiten in een ander kunnen erkennen, al waren die capaciteiten alleen maar een droom of een gevoel, ook bij de mensen die ik wellicht minder aardig vond. Ik wil dat we allemaal die bubbel instappen, vol geloof in dat we dromen kunnen waarmaken. Want waarom jij niet? En een ander wel? En tegen de mensen, vrienden, verre kennissen wier stemmen zo lang in mijn hoofd zijn blijven hangen, die ik meenam naar audities en optredens wil ik zeggen, ik vergeef het jullie, ik vergeef het mezelf dat ik in jullie heb geloofd ooit. En tegen de mensen, vrienden, verre kennissen, die in mij geloven en met me mee leven en me vertellen dat ik nooit moet opgeven zeg ik dank jullie wel, zo gek dat zij nou juist de mensen zijn die geen ander pad zijn ingeslagen, hun dromen hebben bereikt of op weg zijn naar het bereiken van hun dromen. Tja, Dank jullie wel.