De bitch is back

De bitch is back.

Schrijven doe ik af en toe, maar wel al jaren lang. Zo ver ik me kan heugen, was mijn bijnaam Anne Frank. Schreef ik in dagboeken, hield ik blogs bij, scoorde ik tienen met opstellen op school. Mijn vingertoppen tikken erop los zodra ik voel dat ik nergens meer naartoe kan met mijn woorden waterval. Mijn inspiratie haal ik uit mijn eigen omgeving, die ik aanschouw en analyseer. In het dagelijkse leven ben ik geen open boek. Al zou ik wel boeken zo dik als de lord of the rings trilogie vol kunnen schrijven, over wat ik zie, voel en denk… hele Harry Potter avonturen spelen zich af in mijn creatieve brein, met de daar bij passende personages. En dat terwijl de verhalen die ik deel meer over lifestyle, vrijheid, passies en dromen gaan. Een onderwerp dat ik liever vermijd is liefde.

Ik vind liefde vaak te “vrouwelijk” om over te schrijven. Aangezien ik geen typisch “meisje meisje” ben en ik de liefde tot nu toe maar cliché vind om over te schrijven. Mijn sterrenbeeld word beschreven als de “romantische vissen” maar echt “in touch” ben ik nooit geweest met die kant van mezelf. Valentijnsdag kan me gestolen worden, trouwen vind ik overated, “ze leefde nog lang en gelukkig” komt alleen voor in Disney tekenfilms en ik ben geen voorstander van Romeo en Juliet taferelen. Maar goed, voordat jullie denken, dat wijf heeft een hart van steen en een zwarte ziel… dat is natuurlijk niet het geval.

De mens word alleen geboren, via je moeders gapende gat word je onvrijwillig op deze aardkloot gezet. Als je geluk hebt word je geliefd door je makers, ben je echt een vrij en spelend kind geweest, puber je erop los om vervolgens met je “soulmate” het mensenras weer voort te laten bestaan. Dit is helaas niet voor iedereen zo gemakkelijk weg gelegd. Terwijl ik mijn bakkie pleur leeg drink, kijk ik door het glas naar de druk bezette straten. Een betonnen jungle met daarin de bijpassende wilde dieren. De brullende leeuwen en briesende leeuwinnen, die als koningen en koningen met de manen in de wind de wegen trotseren. Als de top van het dierenrijk kijken ze hooghartig maar betrouwbaar uit hun ogen. Opzoek naar de volgende prooi die hun ego strelen zal. De hyena’s lopen jaloers met hun gebogen rug achter de leeuwen aan, ze zijn niet trots, maar wel gewiekst. Sluw kijkend met bloeddorstige, scherpe tanden opzoek naar de prooi die hen zal voeden om ze vervolgens als een stuk afgevroten homp vlees aan de kant te smijten. Tussen deze roofdieren door spelen de aapjes. Vredelievend hand in hand, achter elkaar zittend, beetje liefkozend elkaars haar verzorgend, slingerend in de lantaarnpalen. Ze hebben mekaar allemaal gevonden. De aapjes hebben geen prooi nodig en kiezen alleen voor hun eigen soort. Mijn ogen spotten de antilopen en de gazellen, de meest gewilde prooien, ze bewegen zich voort alleen, of in groepjes. Iets wat schichtig en op hun hoede. Gracieus en lichtvoetend huppelen ze tussen de stoplichten door, omringd door jaloerse hyena’s en trotse leeuwen en leeuwinnen. De wrattenzwijnen trekken de minste aandacht, maar zodra een verveelde hyena zijn gazelle niet te pakken krijgt valt ook de wrattenzwijn ten prooi aan de jacht. Mijn kopje begint leeg te raken, en ik realiseer me dat wij als mensen net zo jagen, vluchten en overleven als de beesten in het wilde jungle bestaan. Allemaal opzoek naar iets. Miscchien naar niet iets, maar naar iemand.

Sommige opzoek naar iets waardevols, wat ze voor de rest van hun leven willen koesteren, andere opzoek naar iets wat direct hun hongergevoel stillen kan. Ik zit nog wel even goed zo, veilig achter het glas. Ik haal nog een sterke koffie. Op de één of andere manier wil ik deze jungle vermijden.. Er zijn eigenlijk weinig momenten geweest dat ik me heb aangesloten bij de jagers van de jungle. Een bloeddorstige, jaloerse hyena ben ik al helemaal nooit geweest. Wel ben ik vaak aan ze ten prooi gevallen. Eigenlijk alle keren dat ik verslonden ben, kwam dat door een hyena. Maar de leeuw…. Ach ja de prachtige, markante, trotse, grootse leeuw. Met zijn mooie en glanzende manen. Ivoorwitte tanden, sterke poten, zachte vacht, krachtige blik… die jouw tere zieltje kan beschermen tegen al het gevaar in de jungle. Zelfs als voortvluchtige of independent gazelle ontkom je er niet aan, wíl je wellicht ten prooi vallen aan de koning van de jungle. Tja, ook ik. Kijk, echt slecht zijn deze leeuwen niet. Ze doen wat ze moeten doen om te overleven. De hyena’s, die stralen uit van heinde en verre wat ze met je willen doen. De leeuwen echter zijn lief voor je, want hun zachte vacht, daar kan je goed mee knuffelen. Waar je voor moet uitkijken is hun ego. Wat vinden zij het fijn als je deze streelt en niet alleen hun vacht. Maar zodra je ten prooi valt aan hun grote ego, is het klaar. Word je erger verslonden dan een lamskoteletje die tussen een groep hyena’s terecht komt. Zodra je afgekloven bent tot op het bot, veranderen je lichamelijke resten tot gras, zoals Mufasa ooit wijs uitsprak tegen Simba. The circle of life. De afgelopen tijd ben ik als onschuldige, hulpeloze antilope door het leven gehuppeld. Ik besloot eens iets anders te proberen dan die woeste olifant met slagtanden waar je eng van word. Weet je wat heerlijk is als je als olifant de straten bewandeld? Niemand durft bij je in de buurt te komen, je hoeft maar even te stampen, met je slurf te zwaaien en je slagtanden te laten zien en iedereen blijft bij je uit de buurt. Maar goed, antilope dus. Daar was ie dan, na vele enge hyena’s kwam daar eindelijk de leeuw. Hij besloop me niet zoals een hyena, hij showde zijn manen trots en ik was eerlijk gezegd in eerste instantie niet eens onder de indruk. Maar uiteindelijk zwichtte ik wel voor zijn zachte vacht en trouwe, sterke blik. Want deze leeuw was zeker een verademing na al die hyena’s. Hoe het avontuur eindigt hoef ik natuurlijk niet eens op papier te zetten. Echt boos kan ik niet zijn op de leeuw, hij doet wat hij moet doen om te overleven. En helaas, was ik die prooi. Jup. The fucking circle of life. Nou halleluja.

Eigenlijk laten die leeuwen meer dood en verderf achter dan de hyena’s wist je dat? Het is niet voor niets natuurlijk dat zij boven aan de voedselketen staan. Waarom? Bij de hyena’s weet je van te voren welk lot je te wachten staat. Ze stralen uit wat ze met je komen doen. “zo wijffie, ik kom jou is lekker verslinden….”. Maar een leeuw, die trotseert… laat eerst een verpletterende, indrukwekkende indruk achter. En voor je het weet ligt ie verscholen achter het hoge gras om je vervolgens met zijn grote poten te bespringen vanuit het niets en je in koele bloeden met 1 beet…… lig je dan, met je prachtige gazelle lijf. Bebloed en levenloos.

In geen miljoenen jaren had je dat verwacht.

Laat ik het “beesie” (mijn bijnaam die mr leeuw mij gaf) maar is bij de naam noemen. Waarom zegt een man niet gewoon waar het op staat? Verwacht niets van me, reken nergens op… ik heb het leuk maar wil mijn vleugels nog uitspreiden. Ik zweer het je, dat zou zoooooooooveel minder schade aandoen. En ja, ik doe dat zelf wel. Ik houd namelijk van confrontaties. En ik heb er alle begrip voor. Logisch, als je als leeuw 6 jaar onder de poot hebt gezeten van een vrouwelijke leeuwin. Vrijheid blijheid, doe wat je moet doen. Ik hoef ook geen huisje, boompje, beestje. En zolang we het gezellig hebben hoef ik daar geen sticker op te plakken. Ik houd van mijn vrijheid, dus zou de laatste zijn die zou willen claimen. Grow some balls, en wees straight met me. Terwijl ik de laatste woorden type en de koffie nu met irritatie aan mijn mond zet, weet ik dat dit waarschijnlijk nooit zal veranderen. Het is het instinct van de leeuw. Want ook al is het geen sluwe of jaloerse jager, het is en blijft een jager. Één ding weet ik wel, de rol van gracieuze, lieve, hulpeloze en onschuldige antilope of gazelle is niet aan mij besteed. Die kant van mij houd ik liever nog wat langer voor mezelf, totdat er een fantastisch dier voorbij komt die er respectvol mee om weet te gaan.  Tot noch toe heb ik die nog niet gespot in de jungle… is een bedreigd, bijna uitgestorven diersoort heb ik begrepen. Tussen de aapjes hoor ik nog lang niet, een wrattenzwijn gaat me te ver, de olifant is kiezen voor veiligheid. Ik ga dit keer voor iets totaal anders. Mijn kopje cafeïne is leger dan leeg. Ik besluit op te staan… de jungle in te lopen en mijn vleugels uit te spreiden, mijn vleugels tillen me op, hoog boven de leeuwen, aapjes, gazellen, antilopen en eenzame wrattenzwijnen. Mochten mijn bitchy arendsogen een prooi zien, zal ik aanvallen, duik ik vliegenvlug naar beneden, in for the kill. Om vervolgens weer snel boven de wolken uit te komen. Ik zie een prachtige leeuw met lange manen... ik circel boven 'm, missen doe ik 'm... Her en der zie ik een olifant met slagtanden.

Aanschouwend en analyserend kijk ik op ze neer.