We zijn opgegroeid met mooie Disney prinsessen die gered werden
door hun prinsen. Sandy die transformeerde van onzeker huppelkutje naar
stoeipoes in leren broek voor haar bink Danny. We puberde met Carrie en
haar vriendinnen die zich 10 jr lang op haar manolo's liet kwetsen door
mr Big en zijn bindingsangst in the city. Máár ze bleef volhouden... En
ze leefde nog lang en gelukkig. The end. Net als Doornroosje,
Assepoester, Ariël, Jasmine en stoeipoes Sandy. Zo kan ik nog een hele
lijst opnoemen aan films, series, soaps, boeken etc die het "romantisch"
verwachtingspatroon van een vrouw beinvloeden. Niet alleen denken
vrouwen dat ze ooit hun prins op het witte paard tegenkomen, zelfs als
er een pad voorbij komt denken ze die te kunnen veranderen met een kus.
Ze doen er alles aan om in de smaak te vallen bij deze man. Veranderen
hun identiteit, zoals Sandy of denken dat ze "gered" moeten worden en
dat het leven beter is als de "prins" hun eigenwaarde bevestigd. Het is
zelfs zo erg dat vrouwen ergens een lijstje in hun hoofd hebben waar aan
de droomman moet voldoen: lang, donker haar, sportief, goede dosis
humor, zelfverzekerd, open-minded, ambitieus en avontuurlijk. Vervolgens
komt er kleine, kale, uitgezakte, minderwaardige, werkeloze, bekrompen,
burgerlijke vent met een bierbuik voorbij waar geen lachje vanaf kan
die hen een complimentje geeft en zij denken dat ze prins Charming
hebben ontmoet. Dit is natuurlijk een extreem voorbeeld. Maar het valt
mij op dat vrouwen, genoegen nemen met weinig, omdat ze zichzelf niet
serieus nemen. Natuurlijk hoef je niet te wachten op Brad Pitt of Johny
Depp of Will Smith (in mijn geval), maar een beetje verwachtingen kan
geen kwaad. Dan praat ik niet eens over uiterlijk, maar meer over hoe
een man zich aan je presenteert. Tegenwoordig zijn vrouwen
onafhankelijke wezens en bewust van hun seksualiteit, net als mannen.
Vrouwen gaan "makkelijk" mee naar huis na een tinderdate en een man
hoeft niet meer echt te jagen. Of verstaat onder jagen een like op een
instagram foto. Ik ben opgegroeid met een vader die tot hij zijn laatste
adem uitblies na 30 jaar samen nog steeds mijn moeder wilde veroveren.
Ik vind het oprecht jammer dat we in een tijd leven waarbij we geen
grenzen of verwachtingen meer hebben. Als een vrouw op date gaat met een
man, is ze bezig met: zal ik bij hem in de smaak vallen? We tuiten onze
lipjes samen, glimlachen lief, laten een diep decolleté zien en gooien
onze manen naar achter terwijl we lachen om zijn flauwe grap. Opzich
niks mis mee als je iemand echt ziet zitten. Maar waarom vragen we
onszelf niet af voor we op date gaan: zal HIJ bij MIJ in de smaak
vallen?
In ons menselijk brein zit eigenlijk geprogrammeerd dat een
man een vrouw moet veroveren. Aan het begin van de evolutie, toen we nog
met knuppels in een grot woonden, leefde we in groepen. De holbewoner
die met het grootste stuk vlees terug kwam na de jacht, was het
aantrekkelijkst voor de vrouwen. Waarom? Omdat hij voor jou en de
kinderen kon zorgen, hij was het sterkst en kon jou voeden waardoor jij
melk had in je tiet om je kroos in leven te houden. Voor de holbewoner
was het zijn manier om zijn mannelijkheid te bewijzen. Ik geloof dat we
deze regel nog steeds zouden moeten toepassen. Nu wil ik niet zeggen dat
je je date om een homp vlees moet vragen zodat je kan gaan kolven...
Maar kijk naar wat hij jou te bieden heeft. Voldoet hij enigzins aan de
kenmerken of eigenschappen die JIJ leuk zou vinden. Mocht dat zo zijn,
laat hem jou dan veroveren. Neem geen genoegen met een knakworst of een
plofkip, maar ga voor die biefstuk, of beter nog die entrecote van 4 kg.
Of dat nou gaat om een weloverwogen one night stand, een paar dates of
wellicht een toekomstige relatie. Wees een vrouw. Laat hem een man zijn.
En een beetje moeite doen vind hij vast niet erg, het is tenslotte zijn
instinct.
